In het nieuws: een moeder die haar kinderen ‘vergat’ op station Amersfoort. En echt waar, zoiets gebeurt echt niet expres. Je wilt het niet, NATUURLIJK niet! Het komt niet eens bij je op, maar het gebeurt. En dus lieve moeder die dat overkwam: je hoeft je niet schuldig te voelen, want je bent niet de enige!

Aan de moeder die haar kinderen ‘vergat’ op station Amersfoort

Wat moet dat verschrikkelijk hebben gevoeld: je stapt in alle chaos de trein in, de deuren sluiten, je kijkt achterom omdat je misschien wat tegen je kinderen wilt zeggen. Iets als: “Zullen we boven of beneden zitten?” Maar als je een blik achterom werpt, kijk je recht in het gezicht van een onbekende… Je strekt je even uit en kijkt even achter die vreemde man of vrouw en je krijgt het ineens heel warm… Want WAAR zijn je kinderen? Waar zijn ze?!

Paniek

“Mijn kinderen!” roept iemand heel hard en paniekerig. Je realiseert je dat jij degene bent die dat in blinde paniek roept. Je kinderen staan nog op het perron en de trein rijdt weg. Ik kan me zo voorstellen dat je je op dat moment verschrikkelijk voelt. Hoe kan jou dat nu gebeuren? Jij die misschien hen nooit, maar dan ook nooit uit het oog verliest. Die anderen, die soms op de kinderen passen, op het hart drukt om goed op ze te letten. Jij, die misschien wel het leeuwendeel van het huishouden regelt en waarbij alles altijd als een geoliede machine laat verlopen. Jij, die ongetwijfeld zielsveel van je kinderen houdt en hen als een leeuwin beschermt… HOE kan het gebeuren dat je ze in een seconde uit het oog hebt verloren en dat jij nu in de trein zit die wegrijdt en zij nog op het perron staan?

Noodrem

Ik kan me voorstellen dat je in blinde paniek naar een conducteur op zoek bent gegaan. Dat je andere reizigers hebt aangeklampt om te vragen of ze een conducteur hebben gezien, want jij wilt dat deze trein NU stopt, omkeert of wat dan ook. Het was misschien ook iets te ver gegaan als je aan de noodrem had getrokken, of niet… Misschien zag je net voordat je dat wilde doen een conducteur aan wie je inmiddels wanhopig je verhaal deed.

‘Hoe kan mij dit overkomen?’

In die enkele seconden, minuten die het duurden voordat er contact werd gelegd met het station waar je kinderen op het perron stonden, ging je vast door de grond. Want hoe kan dit MIJ overkomen, hoor ik je weer afvragen. Maar ik wil je laten weten dat je het jezelf niet te zwaar moet aanrekenen. Het kan echt ELKE moeder overkomen. Ja, ik ben ervan overtuigd dat dat elke moeder kan overkomen. Is het niet in de trein, dan misschien in een winkel, of op de opvang, of op het schoolplein, bij een partijtje van een vriendinnetje omdat je dacht dat ze thuis zouden worden gebracht, of, nou ja, net als jij, op een perron.

Topmoeder

Je kunt geen super moeder zijn die het allemaal perfect doet. Je mag soms een steekje laten vallen. Niet alleen ben je dan een moeder zoals het in de werkelijkheid eraan toegaat, je bent gewoon een topmoeder. Want je hebt er vast alles aan gedaan om te zorgen dat je kinderen op dat perron goed werden opgevangen. En er is gelukkig niets ernstigs gebeurd. Zie het als een mooi verhaal voor een volgende verjaardag. Misschien dat je tijdens de eerste paar verjaardagsfeestjes (mee)lacht als een boer met kiespijn. Maar geloof me, over een jaar is het hét beste verhaal op een feest. En als je kinderen later 18 worden, gaan trouwen, hun 30e verjaardag vieren, wat is die foto van de NS dan een mooie om pontificaal in het midden van een fantastische fotocollage te plakken. Een onvergetelijk cadeau, een onvergetelijke gebeurtenis…

Geniet van elkaar en als je wilt: je bent welkom bij de Club van ontaarde moeders!

Lees ook:

Vergeet-verhalen: ‘Waar is mijn wagen met kind eigenlijk gebleven?’

Foto: Stacy Brumley via Freeimages.com