Nog een paar dagen en het zit erop: dan hoeft Jacky nooit meer op het schoolplein te staan. Want kleine kinderen worden groot en de jongste gaat na de schoolvakantie naar de middelbare school. ‘Dikke doei allemaal!’
Schoolplein-vrees
“Een ding vond ik echt verschrikkelijk in het begin: het schoolplein. Stond het stampvol met ervaren ouders en dan kwam ik zo blue aan. Ik kende niemand (althans, dat leek zo) en iedereen stond met iedereen te kletsen, terwijl er tussendoor van links naar rechts ‘hallo’ werd geroepen of een inside joke werd gemaakt. Ik voelde me vreselijk eenzaam tussen al die ouders die allemaal bevriend met elkaar leken te zijn. Hoe kwam je daar in hemelsnaam tussen?”
Schoolpleinvrienden friends forever?
“Gelukkig ging dat makkelijker dat ik dacht: via je kinderen natuurlijk! Die wilden afspreken toen ze eenmaal dat fenomeen doorhadden. Het liefst elke dag. En wat hadden sommige kinderen leuke ouders. Sommigen dan hè, niet allemaal. En dat gold ook andersom: sommige kinderen waren helemaal geen leuke speelafspraakjes, maar dan bleken de ouders weer zo gezellig te zijn. Dus ja, dan stimuleerde (lees: dwong) ik mijn kinderen om met dat stomme vriendje of vriendinnetje af te spreken omdat mama het zo gezellig vond met die ouders. Sommige ouders zijn echt friends forever geworden. Althans dat denk ik, want misschien is het straks wel uit het oog uit het hart?”
Nooit meer op het schoolplein
“Wel gek hoor dat je daar dan nooit meer staat. Dat ik zelf zo’n ouder was die met iedereen bevriend leek te zijn. Wat zal ik de kletspraatjes en de sappige roddels missen. Maar het is ook goed zo, het is tijd voor een nieuwe fase. Dus dikke doei, schoolpleinouders!”
