Hallo, ik ben Jacky en ik ben een ontaarde moeder! Gut, het lijkt wel alsof ik een bijeenkomst van de AA bijwoon, maar het is zoals het is: deze club is me op het lijf geschreven en ik mag je regelmatig op de hoogte houden waarom. Want mijn twee kinderen (én mijn man, werk, familie, vriendinnen, mijn héle omgeving) hebben heel wat te stellen met me en ik doe het echt niet expres. Nee, echt niet!
Een dag om te vergeten
Mijn telefoon gaat, maar ik heb een stuk taart in mijn mond. Met de appels en rozijnen tussen mijn kiezen (ja, een appeltaart, zelf gebakken) neem ik op. “Hallo, met juf Babette. Ik sta hier met Jaimey. Hij zegt dat hij vandaag door jou zou worden opgehaald?”
Ach nee! Ach sh**! “Ja klopt! Helemaal vergeten…”
“Vergeten?” vraagt de juf op een ietwat veroordelende toon.
Ik voel me net een klein kind, maar meer kan ik er ook niet van maken. Ik ben het gewoon glad vergeten. “Ik kom eraan!!” roep ik schuldbewust en hang op.
O, wat erg! Wat erg! Wat zal zijn moeder (= een van mijn beste vriendinnen), wel niet van me denken? Die ontploft! Misschien kan er ik er nog voor zorgen dat Jaimey zijn mond erover houdt? Maar dat kan ik natuurlijk niet van een kind verwachten. Of toch omkopen met iets?
Verklaring
Dat ik hem vergeten ben op te halen kan ik heel goed verklaren: mijn dochter is jarig en ik kwam haar ophalen van het schoolplein. Madam stond even in het middelpunt van belangstelling, ze werd omringd door haar klasgenootjes. Echt een jarige Jet. Ze was vol verhalen over haar dag en ondertussen kwam m’n oudste ook aanlopen en al kwebbelend en lachend liepen we naar huis.
Daar aangekomen even wat drinken en natuurlijk een stukje van de zelfgebakken appeltaart, haar mooie kaart bewonderen die ze van de juffen en meesters had gehad. Ja echt, het leek wel een perfecte middag, zonder sikkeneurige kinderen. Maar ja, toen ging dus de telefoon…
In tranen
Ik spurt naar school en kom met rode wangen van schaamte de klas binnenlopen. Daar staat Jaimey, met duidelijk nog huilsporen in zijn gezicht. Wat een drol ben ik ook! Ik neem ‘m in mijn armen en fluister hem toe dat het me spijt en dat we er een leuke middag van gaan maken, vol taart, ijs en snoep. Ondertussen voel ik de priemende en veroordelende ogen in mijn rug prikken. Ik draai me om om mijn verhaal te doen, maar aan de blik van de juf zie ik al dat ik maar beter mijn mond kan houden.
Ik trek Jaimey mee de klas uit en spurt naar huis, waar ik hem volstouw met lekkere dingen. Als ik hem terloops nog even vraag of ‘ie het echt zo vervelend vond dat ik te laat was, omdat ik zag dat ‘ie had gehuild, vertelt hij dat over de drempel was gestruikeld toen hij met juf weer de school binnen ging.
Gewend
Als om een uur of 17 mijn vriendin hem komt ophalen en ik het boetekleed aantrek, zegt ze dat ik niet zo raar moet doen, want ze bekent dat ze hem ook weleens is vergeten op te halen, omdat ze met haar hoofd ergens anders zat. “Hij is wel wat gewend hoor!”
Lekker clubje die ontaarde moeders…
