Ken je dat? Van die momenten die ontzettend lachwekkend zijn, maar dat je tegelijkertijd kunt huilen? Mag ik er een paar opnoemen?

Het is raar, zo’n moment dat je er de humor van inziet, maar tegelijkertijd ook in tranen kunt uitbarsten omdat het zo ontzettend niet goed uitkomt… Dat kan je als moeder regelmatig overkomen. Je herkent ze vast wel:

Taart

Je kleine wordt 1, en je hebt iets gedaan waar je eigenlijk nooit tijd voor hebt: een taart gebakken. En wat is ‘ie goed gelukt! Het heeft je wel wat moeite gekost, want de eerste was niet goed. Je was een ingrediënt vergeten, waardoor het deeg maar niet aan elkaar wilde kleven. Bij de tweede poging, bleek dat je tekort kwam aan eieren, maar gelukkig heb je een lieve buurvrouw die je uit de brand heeft geholpen. Nu staat de taart op tafel, in al zijn glorie. De ooo’s en de aaaa’s zijn niet van de lucht. Je staat klaar met de camera om het moment vast te leggen dat je kleine mop naar de taart kijkt en zogenaamd het kaarsje uitblaast. Dat doet ‘ie natuurlijk niet zelf. Blazen is nog iets onmogelijks. Gelukkig dat je een nichtje hebt die wil helpen. Ze staat op een stoel naast het eetstoeltje van je kleine. Iedereen telt tot drie: een, twee….drie! HATSJIE! Het peuternichtje niest… heel hard, recht in de taart… Iedereen lacht, en jij, jij kunt wel janken…

Fietsen

Je kleine man heeft een nieuwe fiets mét wieltjes. Hij crost de hele buurt door en wil jou laten zien hoe goed hij kan fietsen. Je gaat mee, ook al heb je weinig zin om buiten te zijn. Het heeft al de hele dag geregend en elk moment kan het weer losbarsten. Maar ja, die kleine wervelstorm moet even zijn energie kwijt, dus hup, vooruit. Hij crost op het speelplein van links naar rechts en lijkt behendig alle plassen te ontwijken. Je raadt het al; het gaat toch mis. Hij valt niet echt hard, maar in een soirt van slow motion naar rechts, in de allergrootste plas van het hele plein. In eerste instantie schrik je, dan staat hij op en werkt het (wat een ontaarde moeder ben je toch) op je lachspieren, want de modder druipt van alle kanten eraf. Hij kijkt je beduusd aan en dan komen de waterlanders, en jij huilt met hem mee…

Bikinitopje

Vakantie. Heerlijk. Lekker in de zon, op een ligstoel houd je je kleuter en je groep vijf’er in de gaten. Het is dolle boel in het zwembad. “Mam! Kom je ook?” Je bent wel aan verkoeling toe dus waarom niet. Je duikt elegant het zwembad in, komt boven water en doet even een uitsloverige borstcrawl. “Ik zal eens laten zien hoe goed mama kan zwemmen!” denk je vol zelfvertrouwen. Je jongste komt om je nek hangen en vanachter probeert je oudste zich aan je op te trekken. Dan gaat er ineens iets los… het is je bovenstukje! “Hiiiieeee!”, gil je. Je probeert het zinkende stukje op te vangen, terwijl je kinderen lachend om je heen zwemmen en het uitproesten. Jij bedekt je blote bovenkantje, want zo stevig hangt het er ook niet meer bij en lacht hard mee. Het is toch ook té grappig!

“Is deze van u, mevrouw?” en je kijkt recht in het gezicht van die irritant schoolplein papa waar je zo’n hekel aan hebt. Hij heeft niet alleen je bikinitopje in zijn handen, hij verblijft ook nog eens twee hele weken op hetzelfde resort als jullie! NEEEEEEE!

Achteraf bleek het trouwens een hele aardige man te zijn. Ik en mijn vooroordelen…

Lees ook:

Foto:  Alexas_Fotos via Pixabay