Ontaarde moeder Jacky heeft even me-time voor zichzelf nodig en schrijft zich in voor een workshop Yoga in balance. Maar die drie uur me-time yoga wordt zomaar van haar afgenomen: “Weer zo’n kerel die alle aandacht naar zich toe wil trekken.”
Yoga in balance
Dat dus. Allemaal net even te veel. Dus toen mijn yogadocente aangaf dat ze een workshop yoga in balance ging organiseren voor iedereen die even behoefte hebben aan een rustmomentje in de dagelijkse hectiek, was ik er als de kippen bij. De workshop zou uit een kleine groep bestaan en iedereen zou tips krijgen over hectiekproblemen waar je in het dagelijkse leven tegenaan loopt. En natuurlijk waren er heel veel ontspanningsoefeningen. Och, wat keek ik ernaar uit om een paar uur me-time te hebben!
Ik had er zelfs speciaal tijd voor vrijgemaakt, want het was op een doordeweekse middag. Maar als ik er zoveel voor terug zou krijgen, had ik dat er natuurlijk graag voor over. De kids gingen allebei met iemand afspreken en mijn man zou eerder thuiskomen om ervoor te zorgen dat het eten klaar zou staan als iedereen weer thuis zou komen. I-DE-AAL!
Jezelf blootgeven
Het was ook wel een beetje spannend. Ik bedoel: je ging dan in zo’n groep vertellen waar je tegenaan loopt en dan moet je dus wel een beetje van jezelf blootgeven aan allemaal vreemden. Iets waar ik niet zo heel erg goed in ben. Maar ach, ik ben wel redelijk goed in grenzen verleggen, dus ik moest maar even door de zure appel heen bijten.
Er waren zes vrouwen en er was een man. Een beetje zo’n snelle jongen, begin veertig, schatte ik zo in. Een paar dames waren van mijn leeftijd en een paar wat ouder. Eenmaal in een kring, stelden we ons voor en vertelden we wat ons belemmerde om een beetje balans in ons leven te krijgen. Heel veel dezelfde en herkenbare verhalen zoals die van mij. Veel op je bord en dat allemaal tegelijkertijd, schuldgevoel. Ach, jullie kennen het vast wel.
En toen kwam die snelle man aan de beurt. Problemen op de zaak, een vrouw die hem niet begreep, lastige pubers thuis… Hij leek een beetje emotioneel en dat triggerde een aantal vrouwen, zo niet bijna alle vrouwen, om á la minute in de zorgstand te gaan. Alsof ze nog niet genoeg moedergevoelens hadden voor hun eigen gezin. De ene tip na de andere volgde en de ene meelijwekkende ‘Och, jongen toch’ of ‘Ik kan me dat zó goed voorstellen’ rolde er uit die overbezorgde mondjes… Zelfs de yogadocent ging helemaal op in ZIJN problemen, en ondertussen tikte de klok door! En ik kon alleen maar denken: “HALLO! Ik ben er ook nog! Moet ik me nu wéér wegcijferen, omdat zo’n vervelende in de penopauze verkerende kerel alle aandacht opeist?”
Stress
Hier had ik echt hélemaal geen zin in. Ik pakte mijn boeltje en vertrok. En weet je wat nog het ergste was. Niemand had het door! Mijn yogadocent kwam er niet eens op terug bij de eerstvolgende les die ik van haar had! Ik heb mezelf meteen uitgeschreven.
Yoga rustgevend? Ammehoela, ik heb er alleen maar meer stress van gekregen!
