Voor ‘Op de biechtstoel’ kwam er via de Facebookpagina weer een vraag binnen, waarvan ik heel goed begrijp dat je dat niet en public wil bekennen: “Mijn oudste zoon is in mijn grote favoriet. Met de jongste heb ik heel weinig gemeen. Volgens mij voelt hij dat haarfijn aan, maar ik doe mijn best om dat te verbloemen, want hoe ontaard ben je als je meer houdt van de een dan van de ander?”
Eerlijk te zijn kan ik het me het enigszins voorstellen dat je je ene kind leuker vindt dan de ander. Ik heb dat af en toe. Ja, ik geef het gewoon toe. Want soms heeft de ene een pestbui, die dan een paar dagen aanhoudt. Voelt de ander dat haarfijn aan en doet extra lief en gehoorzaam. Maar als de donderwolk naar het andere kind drijft en de ene klaart weer op, dan kan het zo weer verkeren.
Wat als je constant het gevoel hebt dat die ene je favoriete kind is en die ander niet? Dat je het gevoel hebt dat je meer van de dan van de ander houdt? Dat heb ik dan weer niet. Het lijkt me heel moeilijk te verkroppen en ik kan me indenken dat je je constant schuldig voelt naar dat minst favoriete kind toe.
Schuldgevoel
Ze schrijft verder: “Mijn oudste en ik hebben veel met elkaar gemeen. We lijken op elkaar, hebben dezelfde humor… Mijn jongste is een ‘wilde jongen’, brutaal, druk, luidruchtig. Totaal anders dan ik en ik weet soms niet hoe ik op ‘m moet reageren. Dat ontaardt vaak in onbegrip. Ik voel me ook schuldig en een ontaarde moeder, want ik wil dit niet zo voelen, maar ik kan er niets aan doen. Ben ik nu de enige die dit heeft?”
Ik ben geen specialist, weet niet hoe je dit een, twee, drie kunt oplossen, maar het lijkt me al een hele opluchting als je erover kunt praten met iemand. Iemand die je niet meteen veroordeelt, iemand vertrouwd, of juist iemand die er buiten staan. Als je maar je hart kunt luchten.
Wat vinden jullie?
NB: je mag er wat van vinden, maar we branden elkaar hier niet af…
Heb je ook iets op te biechten? Mail dan naar info@clubvanontaardemoeders.nl of stuur een persoonlijk berichtje via de Facebook-pagina.
vanessa
Ik heb 2 jongens. De ene een knuffelaar, zachtaardig en gevoelig. De andere een kleine bulldozer, vol energie, kan uren lekker alleen spelen. van alle twee mijn kinderen hou ik tot in het oneindige. En toch…. heel soms, bekruipt mij het gevoel: geef ik ze wel evenveel aandacht? Behandel ik ze hetzelfde? Vooral als de oudste weer eens bij me kruipt in de ochtend, en de jongste slaapkop bij zn vader kruipt. Dan voel ik hetzelfde als jij. Je houd niet minder van ze, alleen het is een ander mensje, een andere persoon. Met vrienden is dat net zo toch? Met de een heb je meer gemeen dan de ander. Maar je vind ze net zo leuk, alleen op een andere manier…. Ik snap je wel, dat “schuldgevoel” blijf je houden denk ik. Ik heb nog geen manier gevonden om er vanaf te komen in elk geval….