Stel: je hebt samen met je partner afgesproken dat je thuis zou blijven toen jullie een kind kregen. Hij had een goede baan en verdiende meer dan genoeg, jij wilde het liefst zelf voor jullie kind zorgen. Dan wordt hij ontslagen en word je gedwongen om weer aan de slag te gaan. Deze ‘ontaarde’ moeder bekent in deze nieuwe ‘Op de biechtstoel’ dat ze dat haar man behoorlijk kwalijk blijft nemen.
“Ik kan er niks aan doen, maar als ik naar mijn man kijk, zie ik een behoorlijke loser. Die eens zo knappe, stoere vent die het helemaal voor elkaar had en bakken met geld verdiende… daar is dus helemaal niets van over nu hij ontslagen is. Het is een zielig hoopje geworden dat niets meer voorstelt. Gelukkig gaat hij binnenkort met iets anders beginnen en daar ben ik natuurlijk wel blij mee, maar het verdient een stuk minder. Wat zeg ik, het scheelt nogal een slok op een borrel!”
‘Ik baal ervan dat ik aan het werk moet’
“Ik weet dat ik meer medeleven moet tonen, want het is natuurlijk niet niks als je je baan kwijtraakt, maar ik baal er gewoon ontzettend van dat ik nu dus ook weer aan het werk moet, anders redden we het financieel niet. Dat betekent dat ons kind nu naar de opvang gaat. Iets wat ik echt niet wil. Ondertussen solliciteer ik me een slag in de rondte, maar ik ben niet echt gemotiveerd en daarom lukt het me denk ik ook niet om overtuigend over te komen in een sollicitatiegesprek. Ik ben nu al twee keer om die reden afgewezen: gebrek aan enthousiasme.
Ik kan er dan niks aan doen, maar na die afwijzingen kan ik behoorlijk gemene dingen tegen m’n man zeggen, want dit is allemaal zijn schuld vind ik.”
Ontaarde echtgenote én moeder
“Ik weet dat ik het anders moet zien, maar het lukt me maar niet. Nu voel ik me een ontaarde echtgenoot omdat ik zo tegen mijn man doe én ik voel me een ontaarde moeder omdat mijn kind naar de opvang moet. Het lucht wel op om dit op papier te zetten, maar ik weet niet hoe ik me hier overheen kan zetten.”
Heb jij tips? Mail naar info@clubvanontaardemoeders.nl en ik stuur je advies naar deze anonieme moeder door. Of laat hieronder een reactie achter.
NB: je mag er wat van vinden, maar we branden elkaar hier niet af…
Heb je ook iets op te biechten? Mail dan naar info@clubvanontaardemoeders.nl of stuur een persoonlijk berichtje via de Facebook-pagina.
Lees ook:
Photo by Daiga Ellaby on Unsplash
Elke
Je kan misschien eens proberen om het van een andere kant te zien ipv jezelf in de slachtofferrol te zetten.
Wees dankbaar voor de extra tijd die je dankzij je man hebt kunnen doorbrengen met je kindje.
In België werken bijna alle mama’s omdat het financieel anders moeilijk is. Dus je mag je beide handjes (en je man) kussen dat jij wel die extra tijd hebt gehad met je kindje.
Overigens hoef je jezelf absoluut niet slecht te voelen over het feit dat je kindje naar de opvang moet. Ze leren daar een hoop sociale vaardigheden zoals spelen met andere kindjes, delen, aandacht die verdeeld moet worden ed.
Dat komt je kindje in zijn of haar latere leven enkel maar ten goede.
Carlijn
In NL werken ook bijna alle moeders, niks mis mee! Dit verhaal is eerder uitzondering dan regel.
Kelly
Ten eerste: je bent echt geen ontaarde moeder als je kind naar de opvang moet. Sterker nog, onze dochter vindt het daar fantastisch en vraagt steeds wanneer ze weer mag!
Ten tweede: kijk je zelf eens recht in de spiegel aan. Ja, jullie hebben afspraken gemaakt, maar soms veranderen daar dingen in, buiten je eigen invloed om. Jullie moeten sámen zorgen voor een inkomen, huishouden en jullie kind. Alleen de rolverdeling wordt daar in anders. En ja, dat betekent blijkbaar dat je moet gaan werken. Dat is echt zo erg niet hoor! Stel je toch eens voor dat je, net als heeeeel veel andere vrouwen, zou moeten werken, wat verschrikkelijk!
Ten derde: Als je man alleen maar knap en aantrekkelijk is als hij geld binnen brengt, moet je je misschien wel afvragen waar je prioriteiten liggen. Fysiek is hij nog steeds dezelfde toch?
Geef je zelf een schop onder je kont. Zoek een leuke baan en lever je financiële bijdrage aan jullie huishouden. Tijden veranderen en wie weet zit je over een jaar wel weer in de luxe positie dat het niet meer hoeft!
Anne
Tsja, dit is dus wat ze bedoelen als ze het hebben over ‘in voor- en tegenspoed’. Je man zal momenteel behoorlijk met zichzelf in de knoop zitten, ontslagen worden hakt er hard in. Zijn zelfvertrouwen is waarschijnlijk minder, en onzekere mensen zijn nou eenmaal niet zo leuk en aantrekkelijk.
Maar weet je wat het mooie hier aan is? Jij kan hem helpen zijn zelfvertrouwen terug te krijgen! Juist door hem te helpen, te steunen en even te accepteren dat jij de sterke persoon in jullie relatie moet zijn, kun je hem helpen weer die sterke persoon te worden. Je hebt het dus gedeeltelijk zelf in de hand!
Ook jouw gevoel dat je hem nu verwijt dat je moet werken kun je zelf oplossen. Blijkbaar voel jij je niet prettig bij de nieuwe verdeling die jullie in je verantwoordelijkheden hebben gemaakt. Praat er over! Spreek bijvoorbeeld af dat hij blijft zoeken naar een beter betaalde baan, zodat jij weer kunt stoppen. Of kijk of je samen kunt bezuinigen op je uitgaven, zodat jullie toch rond kunnen komen van zijn inkomen. Dit soort verwijten blijven sudderen als ze niet uitgesproken worden, en kunnen je relatie veel kwaad doen.
Succes!
Nathalie
In de kern snap ik je gevoel. Misschien begrijpen wel meer mensen dat dan je zou denken. Maar het feit dat jij afgewezen wordt door gebrek aan enthousiasme en hem dan de huid vol scheldt zegt wel wat over jouw karakter. En dat vind ik echt slecht. Jij kijkt nu op hem neer en ziet hem als een hoopje ellende. Dat straal je waarschijnlijk ook uit. Om hier uit te komen zul jij jezelf ook bij elkaar moeten rapen en samen praten en er voor gaan. Dat verdient iedereen in het gezin.
Eva
ik snap je wel. als een vriendin in deze situatie zou zitten, zou je ook adviseren om er positiever naar te kijken. maar als je zelf thuis zou blijven met je kind en dit wordt noodgedwongen anders, mag je best balen. Dat je partner even niet de onaantastbare, woest aantrekkelijke kostwinner is, zal niet liggen aan het feit dat hij ‘faalde’, maar aan de verslagen, verdrietige houding die hij wellicht momenteel heeft. Zodra hij weer op zijn plek is in een andere functie en jij een leuke baan hebt/ thuis kan blijven, zal dit wel weer rechttrekken. als je je maar voor ogen houdt dat dit ‘niet eerlijk’ is, dat je je zo voelt. shit happens. Manlief had het ook liever anders gezien. maar je gevoel is nu eenmaal zo, daar kan je weinig aan doen.
Pearl
Sorry, maar ik kan hier weinig goeds over zeggen. Bijna elke vrouw moet in deze tijd rondkomen door zelf te werken en omdat haar man nu niet genoeg geld binnen brengt word ze boos dat ze moet werken? Ik heb veel geluk dat mijn kind naar oma kan die zelf een gastouder is wat voor mij best handig is aangezien ik geen 9 tot 5 van maandag t/m vrijdag rooster heb (werk in de detailhandel) ik vind het juist goed voor mijn kleine dat ze ziet dat ik naar mijn werk ga en haar laat zien dat je als vrouw zowel succesvol kunt zijn als moeder en tegelijk als werknemer in de tijd dat zij er is heb ik zelfs een promotie gekregen met een kijk op een verdere doorgroei. Dat is toch een veel beter voorbeeld in deze tijd waar het bijna niet anders meer kan dan de hele dag thuis zitten? Snap niet echt hoe je zo in het leven kan staan en hier zo boos om kunt worden maarja zal wel aan mij liggen.
marleen vos
Ik snap best dat het een ontzettende teleurstelling is dat je niet thuis kan blijven bij je kindje; je had bepaalde verwachtingen , en je hebt je leven een tijdje kunnen indelen zoals jij dat graag wou. Ik weet niet of het ontslag een donderslag bij heldere hemel was maar ook al was dat niet zo: het vergt een aanpassing voor jou in je denken en in hoe je de toekomst ziet. Nu kan ik zeggen: “draai de knop om” maar zo simpel is dat niet! ik denk dat je misschien een soort rouwproces doormaakt? Gun jezelf de “luxe” om je gevoelens toe te laten; daarom moet je ze nog niet delen met je man (op die manier kan je hem ook niet kwetsen) zoek iemand waar je je verdriet, je gevoelens ,om wat niet meer kan aan kwijt kan,zonder dat die ander een oordeel heeft. Wat werk betreft: vraag jezelf misschien eerst af wat je droomjob zou kunnen zijn: als jij kon kiezen wat zou je dan willen doen (behalve dan zorgen voor je kind) ik weet niet welk diploma je hebt , misschien kan je iets in de zorgsector met kinderen doen? Misschien een job waarbij je deels van thuis uit zou kunnen werken ? (al is werken en een kind in huis tegelijk ook niet evident) vraag eventueel hulp aan instanties; misschien zijn er korte opleidingen waardoor je dichter bij je droomjob komt. Ik wens je veel succes en een mooie toekomst!
Sandy van Buren
Ik snap wat je zegt. Het is natuurlijk niet wat je je er van had voorgesteld. Als thuisblijf-mamma, die dat alleen maar kan dankzij haar man, begrijp ik je echt.
Maar het gezin moet ook draaien… daar is niets aan te doen. Doe jouw deel en doe ook jouw deel voor hem: hij heeft iets, maar het salaris valt tegen. Dan moet hij doorzoeken! Starten, ja, maar wel ogen openhouden en pro-actief blijven!
Kun je iets doen aan jullie uitgaven wat zou helpen? Ik ben ook thuis en wij hebben bijv. jaren zonder auto gedaan omdat het gewoon niet mogelijk was om die te hebben met 1 salaris. Er valt een hoop te beknibbelen. Kijk daar naar en ga het minimaal mogelijk aantal dagen werken!!
Sterkte!!
Nicole
Ik snap dat het niet je oorspronkelijke keuze is geweest. Probeer het dan als iets tijdelijks te zien, totdat de noodzaak er niet meer is. Je man heeft juist nu je vertrouwen en support nodig, ook om weer die sterke kerel te worden die voor zijn gezin kan zorgen. Maak je minder zorgen om je kind die naar de opvang gaat, dat zal hij of zij vast ook leuk gaan vinden. En ben trots op jezelf dat je in deze voor jullie lastige tijd ook je steentje kunt bijdragen!
Ollie
Het is begrijpelijk dat je je rot voelt onder de situatie. Maar als je hem verwijten maakt wordt hij alleen maar meer onzeker en in jouw ogen mogelijk nog ‘ zieliger’. Hij heeft zelfvertrouwen nodig om weer in actie te komen. Als hij gelukkiger is komen er ook weer betere dingen op zijn pad.
Misschien voelt hij zich ook wel een loser omdat alles anders is gelopen.
En een vriendin van mij heeft een kindje dat zeer ernstig ziek is, dan staat je leven echt op zn kop. Kijk dus niet alleen naar wat je niet hebt maar wees blij met wat je hebt. Sommige mensen zijn allebei werkloos. Jullie hebben samen tenminste nog c.a anderhalve baan wat ik begrijp.
Veel sterkte en er komen vast betere tijden aan.
DeeDee
Je kunt prima rondkomen van één salaris hoor. Als er één partner thuis blijft, kan deze mooi klusjes doen, wat geld bespaart. Ook kun je koopjes doen om te besparen of wat langer in de keuken staan om goedkoper uit te zijn. Doe wat je liever wilt en doe dat met overtuiging en overgave. Dat is de beste boost die jij je man kunt geven.
Han
Soms loopt het leven anders dan bedacht of afgesproken. Mijn man heeft een ongeluk gehad waardoor hij nu is afgekeurd en ik genoodzaakt ben om 4 dagen te werken. Ook ik vond het in het begin lastig. Dit was niet waarvoor ik gekozen heb….. Maar sinds ik het een plekje heb gegeven en het geaccepteerd heb gaat het beter. De kids hebben er geen last van (gelukkig). En het loop op rolletjes. Ik wens u veel sterkte met het verwerken en u zult zien dan het wel goed komt.
Jess
Shit happens! Live sucks, so suck harder! Sccs!
San
Het spijt me, maar je komt heel verwend, onvolwassen en materialistisch over. Zolang je kreeg wat je wilde was alles koek en ei, nu het leven even anders loopt dan gepland, verander je in een huilend en stampend kind. Had je echt gedacht dat het leven alleen rozengeur en manenschijn zou zijn? Wees blij dat het nu alleen om een baan en wat geld gaat, iedereen is nog steeds gezond. Je bent een goede moeder als je er met elkaar het beste van probeert te maken, ongeacht de situatie. Ik ga er even van uit dat je man zich niet expres heeft laten ontslaan. Hij zal zich al verdrietig voelen door het verlies van zijn baan, collega’s en zekerheid en het slaat vast een deuk in zijn zelfvertrouwen dat zijn ontslag effect heeft op zijn gezin. In plaats van dat je je daarin kunt verplaatsen en probeert de liefde van je leven gerust te stellen, geef jij hem nog eens een trap na, wat een naar karakter heb je dan. Als je man alleen aantrekkelijk voor je is als hij geld in het laatje brengt, kun je beter een oude rijke stinkerd zoeken en jezelf verkopen, want de persoon achter het geld doet er blijkbaar niet toe. Denk even na wat jouw acties voor effect hebben op het geluk van je gezin. En sorry, maar niemand heeft medelijden met je omdat je moet werken. Ik heb wel medelijden met je gezin. Jouw man kon er namelijk niets aan doen dat hij ontslagen werd, jij kan er wel iets aan doen dat je niet wordt aangenomen, dus ben jij zelf degene die deze situatie in stand houdt en vervolgens scheldt je je man daarom verrot. Bah bah, ik hoop dat hij een vrouw vindt die hem wel kan waarderen om wie hij is.
Ellis
Dat laatste klinkt niet aardig. Ik hoop dat je op tijd (op tijd voor jezelf, je man en je kinderen) kan bijdraaien en ik denk dat je in deze situatie kan kiezen: wordt ik een mooie roos (en daarvoor is veel mest nodig!) of blijf ik een lelijk bloempje?
Ga ervoor want dit is het werkelijke leven!
De situatie is niet datgeen wat er toe doet maar hoe je er tegen aan kijkt.
tellitlikeitis
Oftewel je houdt alleen van geld en niet de persoon dus feitelijk beoefende je al het oudste beroep van de wereld… Just saying 😉
R
Gelukkig maakt iedereen eigen keuzes in het leven. En als het kan om thuis te blijven als moeder waarom dan niet. Ten alle tijden dien je het goede voorbeeld te geven aan je kind. En volgens mij houdt dat in dat jullie als de donder moeten zorgen dat er brood op de plank komt. Al moet je poep scheppen. Ten tweede dien je het voorbeeld te geven dat je er voor elkaar bent in voor en tegen. Je hebt een relatie hij was niet in dienst bij je.. en leer als de donder om voor jezelf te zorgen en niet afhankelijk te zijn. Als ik de man in dit verhaal zou zijn zou ik niet alleen een andere baan zoeken maar ook een andere vrouw
vanessa
Mijn man werd ooit aangereden terwijl hij op de motor zat. niet zijn schuld, wel heel heftig. Hij heeft 10 jaar lang moeite gehad om te kijken naar zijn mogelijkheden, hij zag alleen maar wat hij niet meer kon. Vond ik hem altijd even leuk? tuurlijk niet. Ik was gevallen voor een actieve sportieve, vrolijke man. en daar heb ik heel lang weinig van gezien. Maar we zijn erdoor gekomen, ik heb hem onder zn kont geschopt en lief gehad, gesteund en gemotiveerd. Ik zie nu eindelijk weer een beetje de man waar ik zo veel plezier mee had en ik hou nog steeds van hem. DAT is onvoorwaardelijke liefde. DAT is vechten voor je relatie. niet janken als het niet gaat zoals jij wilt. Ik hoop dat de reactie je ogen openen. je mag best teleurgesteld zijn, maar geef je man een knuffel, steun hem en zoek een baan. Toon je ruggegraat en kracht, want uit je verhaal blijkt daar weinig van.