Marjolein is en blijft de opper ontaarde moeder van deze club. Ze richtte ‘m als grap op en had niet gedacht dat het zo groot zou worden. Inmiddels heeft ze het stokje aan mij overgedragen, want ze heeft het knetterdruk met andere dingen en haar drie kinderen zijn inmiddels wel héél erg groot. Maar ook al zijn ze zo groot: eens een ontaarde moeder, altijd een ontaarde moeder, dus blijft er genoeg over te schrijven, want… ‘Het houdt niet op’ schrijft Marjolein:

“Ik zat maar te piekeren; wat zet je er nou boven? ‘Brief van Ontaarde Moeder XL’. Mwoah, dan kom ik weer zo dik over. Ben ik ook, maar daar hoeven we dan weer niet zo de nadruk op te leggen. ‘Ontaarde Moeder 2.0’; wow, dat klinkt net alsof ik de waarheid in pacht heb. Kijk mij eens beter zijn dan jullie. Ben ik helemaal niet. Ik ben alleen een fase verder dan de meesten. Mijn kinderen hebben mijn lakse opvoeding overleefd. Ze kunnen het navertellen.

Klap

En zo kwam ik dan uiteindelijk op: ‘Het houdt niet op.’ Verdient ook geen schoonheidsprijs, want dankzij de SIRE-campagne wek ik dan nu toch meteen de indruk dat ik mijn kinderen het hele huis door heb geslagen.

Oké, ik heb weleens een klap uitgedeeld. En hard ook. Dat was een klein beetje een ongelukje. Ik stond met mijn rug naar mijn oudste een preek af te steken tegen Dochter en zag vanuit mijn ooghoek dat haar broer me dus na zat te bouwen. Toen maaide ik met mijn arm naar achteren. Het wordt nog regelmatig als wapenfeit opgedist als er nieuwe vrienden worden voorgesteld: ‘Dit is mijn moeder. Ze heeft me ooit van mijn stoel geslagen.’ En bedankt. ‘Eh… leuk dat jullie er zijn. Willen jullie blijven eten. Ik zal dit keer geen geweld gebruiken.’

Het houdt niet op, nooit

Maar het houdt dus niet op hè, nooit. Dat denk je wel als er zo’n jengelende peuter aan je been hangt; op een dag is het 14 en dan is dat echt wel voorbij. Is hij/zij ook zindelijk waarschijnlijk. En kan ik iedere nacht doorslapen. Tot 11 uur in de ochtend en hoef ik nooit meer urenlang dezelfde kinderfilm achter elkaar te zien.

Grapje zeker. Als ze 14 is jengelt ze dan misschien niet meer om een snoepje, maar om een paar nieuwe laarzen. Met veel te hoge hakken. Of om een nog duurder type iPhone. En hij hoeft dan wel geen luier meer om, hij plast wel stelselmatig naast de pot (serieus, alsof er opzet in het spel is), komt dronken thuis en kotst de wc onder. En ondertussen lig je nog steeds de halve nacht wakker: zijn ze al thuis? Ze zou zich toch wel door iemand naar huis laten brengen? Hij zal toch geen verkeerd pilletje slikken? O godzijdank, ik hoor de voordeur.’ Zachtjes wegzakken in slaap… ‘Maham, wakker worden. O mijn God, ik ben verliefd.’ ‘Eh schat, het is 4 uur in de ochtend.’ ‘Ja maar, dit moet je even horen…’ En dan zit je dus, op dat tijdstip waarop die baby dan tenminste nog op een oor lag, aan de thee met een hyperverliefd kind dat d’r verhaal kwijt moet. Het houdt niet op.”