Zin in me-time? Dan is het nu het moment aangebroken! Want hier is weer een kersverse aflevering van het huis-tuin-en-keuken-romannetje ‘In vuur en vlam in Italië’. Weddingplanner Sara komt onverwachts oog in oog te staan met de woest aantrekkelijke Stefano…
‘Pffff, wat een hitte’, dacht Sara. Op haar wangen lag een rode gloed van de warmte. Ze had de ventilator al op volle kracht draaien, alle ramen opengezet, maar het maakte haar kantoor niet echt koeler. Ze keek naar buiten en zag stelletjes, en families gezellig in de schaduw picknicken in het park tegenover haar kantoor. Op dat moment zwaaide de deur open en kwam Claudio binnenvallen. ‘Kom jongedame! Het wordt tijd dat je deze oude man eens uitlaat. Ik heb het warm en zou het heerlijk vinden om samen met jou de verkoeling op te zoeken.’
Lees hier de vorige aflevering: ‘De verleidelijke ex’
Sara moest lachen. Ze zou niets liever willen, maar ze moest nog zo veel doen voor het huwelijk van Dana. Claudio zag dat ze wilde tegensputteren. ‘Oh nee, zo makkelijk kom je niet van me af. Ik heb net een picknickmand gevuld met lekkernijen en koele drankjes. Je neemt maar je werkmap mee en je mobiele telefoon, want je kunt ook onder die boom met heel veel schaduw en dat verkoelende meertje ernaast wat regelen voor die bruidzilla waar je nu mee bezig bent. Huppakee, naar buiten.’
Nu kon Sara geen ‘nee’ meer zeggen en liet zich door haar oude vriend mee naar buiten slepen. Hij legde een kleedje op de grond, schopte zijn schoenen uit en haalde allerlei lekkere dingen uit de picknickmand. ‘Zo, nu ga jij ook je schoenen uit doen en met je blote voeten in dat meer. Ondertussen maak ik een lekker bordje met eten voor je klaar en kun jij ondertussen nog het een en ander regelen voor die bruiloft.’
Daar gingen haar aantekeningen…
Sara deed wat hij zei en voelde zich wat meer ontspannen toen ze aan de rand van het water ging zitten en haar blote voeten onderdompelde. Ze koelde meteen wat af. Dankbaar gaf ze Claudio een glimlach toen hij haar een bordje aangaf en een glaasje wijn naast haar neerzette. Ze pakte haar werkmap en bedacht wat ze allemaal nog moest doen. Op het moment dat ze haar map opendeed, kwam er een windvlaag voorbij en voordat Sara het wist, waaiden er een paar blaadjes uit haar map zo de lucht het water in. ‘Oh nee!’ schreeuwde ze toen ze ontdekte dat het haar aantekeningen waren van de dingen die ze die middag met Dana had doorgenomen.
Omdat ze niet helemaal bij de les was toen Dana haar allerlei laatste opdrachten gaf, waren die aantekeningen van levensbelang. Ze wist echt niet uit haar hoofd wat ze had opgeschreven. Een paniekerig gevoel overmeesterde haar. Ze rekte zich uit, maar de papieren waren net te ver van haar vandaan om ze te kunnen pakken. Ze kon wel janken. Waarom had ze zich ook laten overhalen om nu al te picknicken? Ze had gewoon haar laatste dingen op kantoor moeten doen en dan pas voor ontspanning moeten kiezen.
Claudio stond verschrikt naast haar en probeerde haar gerust te stellen. ‘Het komt goed, liefje. Laat mij maar.’ Hij maakte aanstalten om het water in te duiken toen ze een plons hoorden. Met veel gespetter kwam Stefano naar de kant, met een hoopje natte papieren. ‘Ik geloof dat je deze kwijt bent geraakt?’
Stefano
Sara keek in de mooiste bruine ogen die ze ooit had gezien. Ze verbaasde zich over zijn gespierde lichaam. Niet overdreven, maar mooi. De natte kleding die hem omhulde, liet weinig aan de verbeelding over. Sara pakte de papieren aan en zag dat hij slanke, maar mannelijke handen had. Toen haar hand de zijne aanraakte, leek het wel alsof er een schok door haar heenging.
‘Nou Sara, zou je hem niet eens bedanken? Ik ben niet gewend dat je met je vol met tanden staat.’ Tot haar verbazing zag ze Claudio de man die haar werk uit het water had gevist een hartelijke begroeting geven. ‘Niet te dichtbij, jongen, want ik wil niet net zo nat worden als jij.’
‘Sara, dit is Stefano. Hij is de zoon van een oude vriend van me. Ik ken deze jongen al zijn hele leven.’ Sara schaamde zich dat ze zo ongegeneerd naar Stefano zat te kijken en kon met moeite een ‘dankjewel’ uitbrengen. ‘Ach let maar niet op haar, hoor. Ze zit weer te stressen om niets’, lachte Claudio. Sara merkte dat Stefano haar een steelse, amusante blik gaf, maar die verdween spoorslag toen een verleidelijke vrouwenstem zijn naam riep. ‘Stefano, gaat het? Ik schrok me wild.’ Sabrina legde haar armen op de zijne en vleide zich voorzichtig, maar bezitterig tegen hem aan. ‘Het gaat lieverd, niets aan de hand, alleen een nat pak.’ En hij grijnsde even naar Sara.
Een ander
Een warm gevoel ging door haar heen. Wat was dit nu weer? Ze wist geen zinnig woord uit te brengen. Ze was compleet van slag. Toch wist ze zich enigszins te herpakken. ‘Bedankt dat je deze papieren uit het water hebt gewist. Ze zijn voor mij van levensbelang. Ik hoop dat ik nog wat van mijn aantekeningen kan maken.’ Ze keek naar de natte vellen in haar hand. ‘Ik kan je niet genoeg bedanken.’ Ze schonk hem een warme glimlach en even had ze het gevoel dat hem dat niet onberoerd liet. Maar wat haalde ze in haar hoofd? Er stond een bloedmooie vriendin naast hem. Het laatste wat ze wilde was een relatie met iemand die al een ander had. Dat lesje had ze in het verleden op een pijnlijke manier geleerd.
Stefano en Sabrina gingen en weer vandoor en Claudio trok haar op het picknickkleed. ‘Wat deed jij nou raar? Het leek alsof je Stefano een bijzonder leuke man vond?’ Hij zag dat Sara een blos op haar wangen kreeg. ‘Haal jij je maar niets in je hoofd, Claudio! Volgens mij heeft hij een hele mooie vriendin naast zich. Ik was gewoon van slag omdat ik het werk van maanden in een moment verloren zag gaan’, verdedigde Sara haar gedrag. ‘Ik zou me niet al te veel aantrekken van die mooie vriendin.’ Claudio gaf haar een knipoog.
‘Mannen’, dacht Sara.
– Word vervolgd –
