Poeh hé, blij dat die kerststress achter de rug is! Tijd om even achterover te leunen en jezelf eens een momentje van rust te gunnen, want hier is eindelijk het zesde deel van het huis-tuin-en-keuken-romannetje ‘In vuur en vlam in Italië’. En wat wordt het spannend, want letterlijk alles gaat in vlammen op. Ook de liefde tussen Sara en Stefano? Snel! Lezen!
In de verte hoorde ze een telefoon overgaan. Was het die van haar of van haar benedenbuurvrouw? Het geluid hield op, totdat hetzelfde geluid haar echt wakker maakte. Het was haar telefoon. Slaperig naar haar wekker. Kwart voor drie ’s nachts. Wie belde er nu op dit uur?
Lees hier de vorige aflevering: ‘Een onverwachte ontmoeting’
‘Met Sara’, bracht ze slaperig uit. ‘Sara! Waarom neem je je telefoon niet op?! Je moet nu komen! Het is een ramp! Alles staat een lichterlaaie… Mijn bruiloft, mijn bruiloft….!’ Dana was in snikken uitgebarsten. Sara was inmiddels klaarwakker. Wat was er in hemelsnaam aan de hand? Lichterlaaie? Ramp?
Brand!
‘Dana, doe even rustig. Vertel duidelijk en rustig wat er nu precies aan de hand was.’ Sara raakte een beetje in paniek. Er was iets ergs gebeurd. Ze kreeg een naar gevoel in haar buik. Ze hoorde gerommel en gehuil en uiteindelijk klonk er een mannenstem door de telefoon. ‘Sara? Sara, je spreekt met Alain.’ Alain was de verloofde van Dana. Ze had hem nog maar een paar keer gezien. Een beetje verwende man die zijn hele leven door zijn welgestelde ouders in de watten was gelegd. Dana was nu degene die voor hem de touwtjes in handen nam. Maar op dit moment nam hij de regie op zich, omdat Dana totaal overstuur was en niet aanspreekbaar leek.
‘Er is brand uitgebroken op Borgo l’Anguria. De villa, het landgoed, het staat in lichterlaaie! We staan hier te kijken, het is verschrikkelijk. Het vuur is overal. Over twee dagen is de bruiloft. Wat moeten we doen? Je moet nu komen Sara! Nu!’
Sara sprong uit bed. ‘Ik kom eraan!’ Ze hing op en trok snel een korte spijkerbroek en een t-shirt aan. Ze bond haar weerbarstige krullen vast in een staart. Vervolgens zocht ze naar haar schoenen en tas en spurtte het huis uit. Sara voelde de paniek de overhand nemen. Ze sprak zichzelf vermanend toe. ‘Rustig blijven, Sara, ga erheen en bekijk wat de situatie is. Je hebt nog twee dagen om een oplossing te bedenken. Twee dagen. Sara voelde de tranen in haar ogen branden. Dit kon toch niet waar zijn. Alles was tot in de puntjes voorbereid. Deze bruiloft zou het hoogtepunt van haar carrière worden. Nu viel alles als een kaartenhuis in elkaar.
Dit kan toch niet waar zijn?
In de verte zag ze zwarte rook boven het Toscaanse landschap hangen. O nee, dit zag er niet goed uit. Hoe dichter ze bij de plek des onheils kwam hoe donkerder de lucht werd. Brandweerwagens haalden haar auto in. Sara reed langzaam verder totdat ze niet meer verder kon. Ze parkeerde haar auto aan de kant van de weg en rende naar het landgoed toe. Althans wat er van over was. De eens prachtige 17e eeuwse villa was compleet ingestort en wat nog restte was zwart geblakerd. De statige tuin die omgeven werd door cypressen, rozenstruiken en olijfbomen stond nog altijd her en der in brand. Brandweermannen schreeuwden naar elkaar om het vuur onder controle te krijgen. Omwonenden probeerden te helpen met emmers water. Sara keek ontzet naar het afschuwelijke tafereel. Ze keek om zich heen en zag Dana in de armen van Alain naar de brand kijken. Haar gezicht was vlekkerig en betraand. Haar haar zat in de war. ‘Sara, Sara! O, dit kan toch niet waar zijn? Mijn huwelijk! Hoe moet het nou met mijn huwelijk?’ En opnieuw barstte ze in tranen uit. Alain sloeg een arm om zijn radeloze bruid heen en probeerde haar te troosten.
Sara wist niet zo goed hoe ze moest reageren. Ze had het gevoel dat ze een oplossing moest bedenken. Over twee dagen zou haar grootste klant in het huwelijk treden, maar waar en hoe? Het voelde als een steen in haar maag. ‘Het komt goed, Dana. Ik zal zorgen dat alles goed komt. Ga alsjeblieft terug naar het hotel en probeer wat te slapen. Morgenochtend kom ik langs en dan gaan we kijken wat de mogelijkheden zijn. Ik beloof je dat je over twee dagen gaat trouwen, echt.’ Bij het zeggen van die laatste woorden vroeg Sara zich af of ze daar goed aan deed, maar ze moest een oplossing zien te vinden. Al dat werk kon toch niet voor niets zijn geweest?
Alain trok zijn verloofde mee. ‘Kom liefje, we kunnen hier niets meer doen. Laten we teruggaan en proberen tot rust te komen. Ik vertrouw er op dat Sara zorgt dat het allemaal goed komt.’ Hij keek hoopvol naar Sara en ze gaf hem een bemoedigend knikje. Sara zag het stel de auto instappen en wegrijden. Haar gedachten buitelden over elkaar heen. Hoe moest ze dit nu toch gaan aanpakken? Veel tijd om er over na te denken had ze niet.
‘Senorina, senorina, kunt u ons helpen?’ Ze herkende de vrouw van de eigenaar van het landgoed. ‘O, Sara, jij bent het. Het is verschrikkelijk.’ Ze zag tranen in de ogen van Rosa. ‘Kun je helpen?’ En ze trok Sara mee naar de achterkant van de verbrande villa. Daar zag ze een aantal mensen helpen om spullen in veiligheid te brengen. ‘Kun je meehelpen tillen en alles wat nog bruikbaar is naar het landgoed van onze buurman brengen?’
De buurman
Sara pakte een paar dozen en sjouwde ze naar haar auto. Ze pakte ook nog wat kandelaren en lampen en deed zo veel mogelijk spullen in haar auto. Haar auto zat propvol en ze zei tegen Rosa dat ze alles naar de buren zou brengen. ‘Ik kom zo terug om nog meer op te halen.’ Rosa keek haar dankbaar aan. Ik ben zo blij dat je helpt. Het spijt me ontzettend van dit.’ En ze maakte met haar armen een wanhopig gebaar. ‘Hoe moet dat nou met de bruiloft? Ik weet dat het ontzettend veel voor je betekende deze bruiloft.’
Sara nam de arme vrouw in de armen. ‘Dat is het laatste waar jij je druk om moet maken, Rosa. Jij hebt nu hele andere dingen aan je hoofd. Ik red me wel. Ik vind vast wel een oplossing. Concentreer jij je nu maar op wat hier allemaal moet gebeuren. Ik ga snel de spullen wegbrengen en kom dan weer terug om nog meer te halen, oké?’ Ze kneep Rosa bemoedigend in haar armen en snelde naar haar auto.
Ze slalomde om de brandweerauto’s heen en reed het nabijgelegen terrein op. Sara was verbaasd over wat ze zag. De oprijlaan gaf allure aan de schitterende villa waar de weg eindigde. Het huis werd op een sprookjesachtige manier verlicht. De sfeer was hier sereen. ‘Wat een contrast met wat er hiernaast gebeurt’, dacht Sara. Ze zeg verschillende mensen in en uit de villa lopen. Ze opende haar achterbak en tilde een paar dozen naar binnen.
‘Wat een verrassing om jou hier te zien.’ Sara stond oog in oog met Stefano. Zijn gezicht en kleding zaten onder de zwarte roetvegen. Toch werd Sara van haar stuk gebracht door knappe uiterlijk. ‘Ik kreeg van Rosa opdracht om haar spullen hier naartoe te brengen.’
De marmeren hal was enorm en maakte behoorlijk indruk op Sara. Wat een schitterend huis. Ze werd nieuwsgierig naar de rest van het huis. Stefano onderbrak haar gedachten. ‘Geef maar wat van die dozen aan mij.’ En hij nam wat spullen van haar over en ging haar voor door de hal naar de achterkant van het huis. Sara kon nog net een blik werpen in wat volgens haar de woonkamer moest zijn. Het was modern ingericht, maar kreeg door de openhaard een warme uitstraling. Ze moest toegeven dat hij smaak had. Aan de andere kant wist ze ook dat hij een goede neus had voor heerlijke wijnen zoals ze afgelopen avond had mogen ervaren. Stefano stopte voor twee openslaande deuren en liet haar voorgaan. Daar was een grote opslagruimte waar nog meer mensen stoelen, lampen en andere spullen uit het verbrande landgoed neerzetten die ze hadden kunnen redden.
Sara liep samen met Stefano terug naar haar auto om de andere spullen uit te laden. ‘Ik ken Rosa en haar man Mauro al vanaf mijn jeugd. Ik kan niet geloven dat hen dit moet overkomen. Die villa zit al eeuwen bij hen in de familie. Ze waren er zo trots op. Het was een van de prachtigste villa’s in de omgeving. Ik heb het met hen te doen.’
Sara was verbaasd dat Stefano zo open was naar haar. Hij kwam bij haar over als een zelfverzekerde zakenman die enige gereserveerdheid had. Galant zeker, maar hij had een zekere terughoudendheid. Plotseling bleef hij stil staan en keek haar aan. ‘Hoe kom jij hier eigenlijk terecht? Ik bedoel, ken jij Mauro en Rosa ook?’
In tranen
Ineens besefte dat ze maar twee dagen tijd had om een andere sprookjesachtige locatie te vinden voor het huwelijk van Dana. Hoe ging ze dat in hemelsnaam doen? Ze keek Stefano aan en kon er niets aan doen. Ze barstte in tranen uit. Stefano schrok van haar reactie. ‘Heb ik iets verkeerds gezegd? Sorry, ik moet me ook niet met jouw zaken bemoeien. Je zal vast wel een goede reden hebben dat je daar was.’
‘Nee, of eigenlijk ja, die heb ik ook. Maar ach, het is zo egoïstisch dat ik me hier mee bezighoud. Ik, ik…’ en opnieuw voelde ze de tranen naar boven komen. ‘Het is ook zo stom. Die lieve Mauro en Rosa zijn hun prachtige huis kwijt en ik, ik maak me alleen maar zorgen hoe het nu met mijn werk moet.’
Stefano keek haar niet begrijpend. Het laatste wat hij wilde was haar van streek zien. Sinds zijn ontmoeting met haar in het park, kon hij haar niet uit zijn gedachten krijgen. Haar zachte uitstraling, die indringende groene amandelvormige ogen en die weerbarstige krullen die haar knappe gezicht omlijsten… Het was lang geleden dat hij door het uiterlijk van een vrouw onder de indruk was geraakt. Maar niet alleen haar knappe uiterlijk bracht hem van stuk. Na het diner dat ze afgelopen avond samen met Claudio hadden genuttigd, wist hij dat ze ook intelligent en ambitieus is. Het vurige waarmee ze het huwelijk verdedigde had indruk op hem gemaakt.
Hij was een beetje zenuwachtig toen hij met haar naar haar huis liep. Tijdens het eten, in het bijzijn van Claudio, had hij nog honderduit gesproken over zijn bezigheden en vond hij het leuk om haar vragen te stellen over haar werk, maar toen ze met z’n tweetjes door de straten van Lucca liepen voelde hij zich net een onzekere puber. Hij wilde niets liever dan een arm om haar heen slaan, maar in plaats daarvan had hij zich nog aardig weten in te houden en haar lichtelijk op haar rug aangeraakt. Bij het moment van afscheid voor haar deur, had hij niets liever gewild dan haar in zijn armen nemen en haar zachte lippen op de zijne voelen. Dat ze in zijn armen viel, gebeurde ook, toen ze struikelde. Hij had haar toen moeten zoenen, maar het moment was ineens voorbij. Hij zag het aan de blik in haar ogen die ineens afstand van hem leek te nemen. Ze had snel afscheid genomen en voordat hij het wist was ze naar binnen gegaan. Terwijl hij de straat uitliep, had hij het gevoel dat hij bekeken werd. Hij draaide zich en even dacht hij dat ze voor het raam stond hem na te kijken. Maar hij zag niets dan het wapperen van gordijnen.
Nu stond ze tegenover hem in tranen. Hij nam haar in zijn armen om haar te troosten en het voelde heel natuurlijk. Tot zijn teleurstelling duwde ze hem lichtjes van zich af. ‘Het gaat wel weer. Ik maak me alleen zorgen over het huwelijk van mijn cliënt, Dana. Ze zou over twee dagen trouwen op Borgo l’Anguria. Morgen hadden we een repetitie ingepland, want dat wilde ze graag. Ik had alles tot in de puntjes geregeld. Maar nu heeft die brand alles in het roet gegooid. Ik heb tegen Dana gezegd dat alles wel goed komt, maar om eerlijk te zijn…ik zou niet weten hoe? Ach, natuurlijk valt deze ramp in het niet met wat Maura en Rosa overkomt. Hun landgoed is in vlammen opgegaan en ik maak me zorgen om een trouwfeestje.’
Werk aan de winkel
Sara herpakte zich en streek haar shirt glad. ‘Kom, we moeten redden wat er te redden valt.’ Ze pakte de spullen op en plaatste ze in de opslag en liep terug naar haar auto. Stefano bleef een beetje beduusd achter. Het voelde heerlijk om haar tegen zijn lichaam aan te voelen. Het moment was wederom te kort geweest en hij was benieuwd hoe zij de omhelzing had beleefd. Helaas was het niet het moment om er dieper op in te gaan, want er was inderdaad nog veel te doen.
Sara hoopte maar dat hij het bonken van haar hart niet had gevoeld toen Stefano haar tegen zich aan had gedrukt. Er ging een warme schok door haar heen toen hij haar dicht tegen zich aantrok. Ze had niet verwacht dat hij dat zou doen. Ze had er van genoten en voelde haar lichaam tintelen toen ze snel zijn mannelijke geur opsnoof. Als ze bij hem was dan voelde ze een heerlijk soort spanning, maar het verbaasde haar dat ze zich ook zo op haar gemak voelde als ze bij hem was. Toen ze dacht dat haar hart niet meer tot bedaren zou komen, duwde ze zich snel van hem af. Het kwam nu niet uit om haar verstand te verliezen. Er was werk aan de winkel.
– Word vervolgd –
