Me time! Hier het vijfde deel van In vuur en vlam in Italië. Afgelopen keer las je waarom Sara naar Italië is verhuisd. Nu probeert ze haar nat geworden aantekeningen te ontcijferen en dat levert heel veel stress op. Gelukkig zorgt Claudio voor een prettige onderbreking, maar die wordt al snel verstoord door de woest aantrekkelijke Stefano…
Sara probeerde wijs te worden uit haar handgeschreven aantekeningen, maar het merendeel bleek onleesbaar te zijn. Het inkt was verdwenen of in elkaar overgelopen. Sommige woorden die ze nog uit de nat geworden papieren kon herkennen, brachten herinneringen terug en dus tikte Sara die snel in op haar laptop. Sara kon zich maar met moeite concentreren. En dat was niet alleen omdat ze baalde dat haar kostbare aantekeningen verloren waren gegaan, maar ook omdat ze elke keer terug dacht aan die onweerstaanbare donkere ogen van Stefano. Ze had absoluut geen tijd om te dagdromen, maar elke keer dwaalde haar gedachten af. Het was geweest moeilijk om haar ogen van zijn gespierde lichaam af te houden dat duidelijk zichtbaar werd door het natte shirt. Het moment dat haar hand zijn natte handen een moment aanraakten toen hij haar documenten teruggaf, deed haar hart doen overslaan.
Lees hier de vorige aflevering: ‘Waarom Sara halsoverkop naar Italië vertrok’
Wensen van de bruid
Maar ze wist dat ze zichzelf niet zo van de wijs moest laten brengen. Zij was absoluut niet toe aan een nieuwe relatie en hij had een vriendin die duidelijk aantrekkelijker was dan zij. Bovendien had ze een bruiloft te regelen waarvan ze absoluut niet wist hoe ze dit nu moest aanpakken, aangezien de wensen van de bruid verloren waren gegaan in het meertje.
Er zat niets anders op dan Dana te bellen en het voorval te vertellen. Met tegenzin typte ze het nummer van de bruid in. Blijkbaar was Dana in een goede bui en vertelde ze door de telefoon nogmaals wat ze precies verwachtte. Sara had het idee dat ze nog meer wensen op haar bordje legde dan ze die ochtend gedaan, maar zeker wist ze het niet omdat haar papieren onleesbaar waren geworden. ‘Ik vertrouw er op dat alles goed komt, Sara’, zei Dana op een wat dwingende toon. ‘Morgenavond moet de repetitie zo goed mogelijk verlopen. Laten we doen alsof het al de dag van de bruiloft is!’
‘Ik zal zorgen dat de repetitie in goede banen wordt geleid. En aan het eind van de avond kunnen we alles evalueren en kunnen we altijd verbeterpunten doorvoeren voor de dag dat de bruiloft plaatsvindt.’ Sara had geprobeerd zelfverzekerd te klinken en ze had het idee dat Dana het gevoel had dat het ook goed zou komen, maar Sara zelf voelde zich zelf steeds zenuwachtiger worden. Het zou toch allemaal wel goed komen? Ze besloot wat langer door te werken om alle punten nog eens goed door te nemen.
Ontspanning…
’s Avonds om negen uur wilde ze net haar laptop uitzetten toen Claudio haar belde. ‘Kom bella. Ik heb het idee dat je te veel werkt. Ik kom je zo ophalen en dan gaan we even eten bij dat restaurant bij jou om de hoek. Over een kwartiertje ben ik er!’ Voordat Sara überhaupt antwoord kon geven, had hij al opgehangen. Eigenlijk was ze doodmoe en was ze het liefst een beetje op tijd in onder de lakens gekropen, maar misschien had Claudio wel gelijk en was ze te veel bezig met deze bruiloft. Alles was geregeld en nu kon ze er niets meer aan doen. Morgen was een nieuwe dag en een beetje ontspanning zou haar goed doen. Bovendien stierf ze van de honger. Sinds de picknick die middag, die letterlijk en figuurlijk in het water was gevallen, had ze niets meer gegeten.
Om negen uur precies stond Claudio voor de deur. Bij de aanblik van haar lieve oude vriend, voelde ze zich meteen ontspannen. Sinds haar komst in Italië had ze nog niet veel vrienden gemaakt. Met haar bovenbuurvrouw had ze goed contact. Maar door haar leven als stewardess zag ze Nina minder vaak dan ze zou willen. Haar beste vriendin Eline sprak ze regelmatig via Skype en een half jaar geleden was ze even overgekomen naar Lucca om te zien waar haar vriendin nu leefde en werkte. Sara miste haar nog elke dag. Claudio kon ze nu toch wel als haar beste vriend rekenen en ze keek er naar uit om samen met hem te genieten van een heerlijke maaltijd.
‘Wat een toestand was dat vanmiddag, zeg. Ik hoop dat je nog wat wijs kon worden uit die natte papieren?’ Sara vertelde Claudio dat ze voor de zekerheid nog contact met Dana had opgenomen anders was de repetitie morgenavond waarschijnlijk op een ramp uitgelopen. ‘Maar genoeg over werk, Claudio. Ik ben toe aan een goed glas wijn. Heb jij nog een goede suggestie als wijnkenner?’ Glunderend keek ze naar haar oude vriend.
‘Wat dacht je van deze soepele rode? Die past perfect bij je wat je nu aan het eten bent.’
Rode gloed
Sara kreeg kippenvel toen ze die stem hoorde. Stefano bukte over de tafel heen en hield een fles rode wijn voor haar neus. Zijn gezicht zat verraderlijk dichtbij het hare. Ze voelde zijn warme adem langs haar wangen gaan en rook zijn geur: een houtachtige mix met citrus en een vleugje vanille. Ze deed haar ogen dicht en ademde diep in. De haartje op haar armen gingen rechtop staan en ze voelde een licht bekende warmte door haar buik gaan. Ze deed haar ogen weer open en keek recht in zijn diepbruine ogen die haar verleidelijk en vragend aankeken. Sara voelde dat er een rode gloed op haar wangen verscheen. Iets wat Stefano duidelijk niet ontging. Het leek alsof er een wat spottende twinkeling in zijn ogen verscheen en hij richtte zich tot Claudio. Dit gaf Sara even tijd om zich te herstellen. Wat stelde ze zich nou aan? Hij vroeg alleen welke wijn zij wilde. Waar bemoeide hij zich eigenlijk mee? Ze irriteerde zich dat hij haar ontspannen avondje verstoorde. Dit was het laatste wat ze op dit moment kon gebruiken. Ze had al genoeg aan haar hoofd. En nam met een wat nukkig gezicht een hap van haar eten.
‘Hé, wat leuk om je te zien! Kun je het niet laten om je eigen wijn aan te prijzen?’ Claudio lachte vriendelijk en omarmde Stefano alsof hij hem vanmiddag nog niet had gezien.
‘Ik heb net even hapje gegeten omdat ik een afspraak had met de eigenaar van het restaurant. Hij gaat uitbreiden dus hij wilde meer bestellen en natuurlijk praten over een eventuele korting omdat hij nu meer gaat afnemen.’
‘Dus de zaken gaan goed?’ vroeg Claudio.
‘Redelijk. Ik kan merken dat de crisis weer voorbij gaat en dat het weer aantrekt. Maar het kan altijd beter.’
Sara gluurde vanonder haar wimpers naar Stefano om hem goed op te nemen. Het dikke haar, de lichte stoppelbaard, de olijfkleurige huid, die typisch, karakteristieke Romeinse trekken… Ze kon niet ontkennen dat hij haar niet onberoerd liet.
‘Blij dat te horen, jongen. Kom er gezellig bij zitten. Dat vind je toch niet erg, Sara?’
Sara wist niet zo goed waar ze moest kijken. Waarom deed Claudio dat nou? Aan de andere kant kon hij moeilijk weten wat er in haar omging als ze naar Stefano keek. Althans dat hoopte ze. ‘Nee, natuurlijk niet’, antwoordde ze met een hoge stem. Claudio en Stefano leken niets in de gaten te hebben. Stefano schoof een stoel aan en schonk wat in van zijn rode wijn. Het was de lekkerste rode wijn die ze in tijden had geproefd. Mark was nooit zo’n wijndrinker en ze had nooit zin om een fles voor zichzelf te openen. Sinds ze in Italië woonde, genoot ze van de heerlijk Italiaanse wijnen. Maar deze van Stefano was duidelijk van goede kwaliteit. Bijna perfect, net zoals hij. Aan zijn zelfverzekerde blik was Sara ervan overtuigd dat hij zich heel bewust was van zijn aantrekkelijke voorkomen.
Stefano en Claudio spraken over vroeger. Over Stefano’s vader, het landgoed. Sara hoorde de verhalen aan, totdat Stefano zich tot haar richtte. Sara voelde dat haar wangen warm werden. ‘Zo, kon je je aantekeningen nog lezen, nadat ik ze voor je uit het water had gevist. Of waren ze goed verpest?’
Sara had het idee dat ze hem een beetje schaapachtig aankeek, maar herpakte zich en probeerde op een zakelijke toon te vertellen dat het allemaal goed was gekomen. Op de een of andere manier had ze de behoefte om zich bij hem groter voor te doen dan ze was. Voor geen goud wilde ze aan hem laten merken hoe erg het was dat die aantekeningen waren verprutst en wat voor extra werk het voor haar had betekend.
Bruidzilla
‘Je wilt niet weten met wat voor type Sara te maken heeft’, kon Claudio niet nalaten om te vertellen. Sara probeerde zijn blik te vangen om te laten weten dat hij zijn mond moest houden. Het allerlaatste wat ze wilde was dat iemand negatief sprak over een goede klant die ook nog eens heel veel geld betaalde voor deze bruiloft. Claudio deed echter of zijn neus bloedde en vertelde Stefano alles over ‘bruidzilla’ Dana. Stefano trok zijn wenkbrauwen omhoog. ‘Ik heb medelijden met de bruidegom. Hij geeft toch zijn jawoord aan zo’n bazige vrouw en daar zit je dan je hele leven aan vast. Ik moet er sowieso niet aan denken om te trouwen.’
Sara voelde een teleurstellend gevoel door haar heengaan. Het leek wel alsof ze zich afgewezen voelde. Wat maakte ze zichzelf wijs.
‘Ik vind het juist heel mooi als twee mensen zich zo met elkaar verbonden voelen dat ze tegenover staan van iedereen hun liefde voor elkaar laten zien. Het is een verbintenis voor het leven, ja. Maar het is toch een fijn idee om samen met iemand mooie, maar ook slechte tijden te beleven en elkaar steun te geven in wat de ander doet en wil?’
Bespeurde ze nu een lach in zijn ogen? Lachte hij haar uit of had ze hem een beetje overtuigd van de mooie kant van het huwelijk? Ondanks haar vreselijk ervaring in Nederland bleef ze geloof houden in verbintenis van het huwelijk. Ze was blij dat ze er zelfs haar beroep van had gemaakt. Blijkbaar had Stefano zijn vraagtekens bij haar werkzaamheden.
‘Ik ben moe, Claudio. Morgen is een belangrijke dag voor me dus ik denk dat ik beter niet al te laat onder de wol kan kruipen.’ Sara maakte aanstalten om van tafel te gaan. Voordat ze het wist was Stefano in een soepele beweging opgestaan en trok haar stoel naar achteren. Hij pakte haar vestje en bood het haar galant aan. Toen zijn hand haar blote arm aanraakte, voelde ze een schok door haar lichaam gaan.
‘Loop gezellig met ons mee, Stefano’, zei Claudio. Ze betaalden de rekening en liepen met z’n drieën het restaurant uit. Het was een zwoele avond die perfect was om samen met je geliefde door de stad te slenteren, samen een ijsje te eten en te eindigen op een bankje in het park met elkaar armen om je heen.
Ze liepen de straat door waar de wegen van Claudio en Sara zich scheidden. ‘Normaal gesproken zou ik je netjes bij de deur afleveren, maar ik denk dat je nu in goede handen bent.’ Hij gaf Sara voordat ze kon tegenstribbelen een lichte kus op haar wang en liep de andere kant van de straat op.
Ongemakkelijk?
Stefano duwde haar lichtjes in haar rug zodat ze zich min of meer gedwongen voelde om door te lopen. Hij bleef zijn hand op haar rug houden. Sara wist niet of ze dat nou fijn vond of niet. Een stemmetje van binnen zei haar dat ze juist moet genieten van het moment. Had ze immers niet lang genoeg getreurd? Maar aan de andere kant: deze man was al bezet.
Ze liepen zwijgend verder, maar gek genoeg voelde de stilte voor Sara niet ongemakkelijk. Het was dubbel: aan de ene kant bracht deze man haar van haar stuk, maar aan de andere kant voelde ze zich ook op haar gemak.
‘Ik hoop dat je je niet al te aangevallen voelt over wat ik zei over trouwen’, verbrak Stefano de stilte. ‘Het is mooi om te zien hoe gepassioneerd je over het huwelijk denkt. Het is natuurlijk leuk om dit werk te doen. En misschien heb je wel ervaring opgedaan met het huwelijk?’
‘Zat hij nou te vissen of ze getrouwd was?’ dacht Sara? Ze moest er stiekem een beetje om lachen. ‘Ja zeker, heb ik ervaring met het huwelijk. Maar misschien niet op de manier zoals jij denkt.’
Ze zag zijn ietwat verwarde blik in zijn ogen. ‘Hier woon ik’, zei Sara. Hij legde onverwachts zijn hand om haar elleboog en trok haar een beetje naar zich toe. Sara struikelde over haar eigen voeten en kon zich nog net aan hem vastklampen. Ze voelde zijn gespierde lichaam tegen het hare aangedrukt en haar adem stokte. Hij was lang voor een Italiaan en een kop groter dan Sara. Ze durfde bijna niet omhoog te kijken, bang voor zijn magnetische blik in zijn ogen, maar ze kon de verleiding niet weerstaan. Langzaam keek ze omhoog en zag dat zijn donkerbruine ogen iets zachts hadden. Dat had ze nog niet eerder gezien. Haar benen voelde slapjes aan, en dacht even dat hij haar ging zoenen.
‘Heb ik je nog op tijd te pakken.’ Hij pakte haar beide armen en zette haar weer recht. Het moment was verbroken en Sara voelde zich teleurgesteld. Had ze gewild dat hij haar ging zoenen? Ze wist het niet meer. Het leek alsof hij dat ook wilde, maar blijkbaar was hij van gedachten veranderd. Hij had tenslotte een vriendin.
‘Bedankt dat je me veilig thuis hebt gebracht.’ Ze gaf hem een flauwe glimlach en deed snel de deur open. ‘We komen elkaar vast wel weer een keer tegen, Sara.’
De manier waarop hij haar naam zei bezorgde kippenvel. ‘Dag!’
Als een blok
Snel deed ze de deur dicht. Ze liep de marmeren trappen op en opende de deur van haar appartement op de tweede verdieping. Sara liep snel naar haar raam en keek of ze hem nog op de straat zag. Daar liep hij, kaarsrecht, trots, mannelijk. Sara kon zichzelf niet langer voor de gek houden. Ze was als een blok voor hem gevallen, maar wat moest ze met die gevoelens? Hij had een ander. Het leek alsof hij voelde dat ze naar hem keek. Hij stond stil en draaide zich langzaam om. Hij keek naar het huis, maar hij kon onmogelijk weten dat ze op de tweede etage woonde. Toch leek het alsof hij haar blik had gevangen. Snel deed Sara een stap achteruit. Had hij haar gezien?
Ze besloot af te koelen door een douche te nemen. Er waren veel dingen om over na te denken. Het was beter als ze zich op het huwelijk van Dana richtte dan zich te laten afleiden door deze knappe Italiaan.
Ze kleedde zich uit en bekeek zichzelf in de spiegel. Ze mocht er best zijn. Haar bruine krullen vielen net over haar smalle schouders. Ze was fijn gebouwd, maar alles was goed in verhouding. Ze had altijd wat langer willen zijn, maar ze was toch tevreden met zichzelf. Totdat ze terugdacht aan de vriendin van Stefano, lang, mooie borsten, slanke taille, prachtig steil haar. Alles aan zijn vriendin was zo’n beetje het tegenovergestelde van haar.
Sara zuchtte diep en liep naar de douche waar ze alle zorgen en stress van zich af probeerde te spoelen. Eenmaal in bed kon ze de slaap niet direct vatten. Ze woelde en kon Stefano maar niet uit haar gedachten bannen. Waarom was hij zo letterlijk en figuurlijk in haar leven opgedoken en waarom was ze onder de indruk van hem. En wat vond hij van haar? Uiteindelijk viel ze in een onrustige slaap.
– Word vervolgd –
