Pak een goed glas wijn erbij en nestel je lekker op de bank, zet de kids achter het scherm en stuur je man voor de verandering eens de keuken in, want het is tijd voor… ONTSPANNING! Hoe kan dat beter dan met een heerlijk huis-tuin-en-keuken-romannetje? Lees en geniet van het eerste deel van ‘In vuur en vlam in Italië: een nieuwe toekomst’.

‘Kun je ervoor zorgen dat de linten echt glad gestreken zijn? En denk je aan de bloemen? Ik wil absoluut alleen maar roze en witte rozen. En weet je zeker dat taart op tijd zal komen?’ Sara probeerde met haar slanke handen haar weerbarstige krullen achter haar oren te houden. Ze glimlachte vriendelijk, maar deze keer kostte het haar wat meer moeite. Als weddingplanner had ze heel wat meegemaakt, maar deze toekomstige bruid maakte het wel erg bont. Toch deed Sara haar best om enthousiast te blijven. Dana was haar eerste echte grote klant, die een budget had waar geen einde aan leek te komen. Ze wist zeker als ze dit huwelijk tot in de puntjes wist te regelen dat haar bedrijfje een enorme boost zou krijgen. Dana had veel contacten en bovendien een aantal verloofde vriendinnen die ongetwijfeld net zo’n prachtig huwelijk als Dana wilden hebben. Dus misschien leverde het een hoop nieuwe klanten op als dit droomhuwelijk zou slagen.

Lucca

‘Als we de avond ervoor nog kunnen oefenen, dan zou dat echt fijn zijn. Dat doen ze altijd bij Amerikaanse huwelijken, dus dat zou ik ook graag willen. Ik snap niet dat ze dat in ons land ook niet standaard doen. Je wilt toch dat je grote dag perfect verloopt?’ Dana liep onrustig heen en weer in het kantoor van Sara. Het was niet groot maar wel gezellig. De Italiaanse bonte verzameling antieke meubelen zorgde voor een ongedwongen sfeer. Het bureau dat Sara voor een prikkie op de kop had getikt op een antiekmarkt in Lucca was de blikvanger in de kleine ruimte, die uitkeek over een parkje aan de rand van het centrum van de Toscaanse stad. Aan de muren had ze een paar kleine typisch Italiaanse fresco’s hangen. De andere wand had ze als haar ‘trofeeënmuur’ bestempeld. Er hing een aantal foto’s van gelukkige bruidsparen die haar als weddingplanner hadden ingehuurd. Het was twee jaar geleden dat Sara haar bedrijf in Lucca had opgericht.

Eenzaam gevoel

Terwijl Dana haar bleef bestoken met vragen, dwaalde Sara’s gedachten af naar Nederland. De pijn en het verdriet die ze voelde als ze aan haar tijd daar dacht, was na twee jaar nog niet weg. Een eenzaam gevoel overviel haar.

‘Sara, Sara? Waar ben jij met je gedachten? Mijlenver zeker? Als je er maar wel bij blijft als de grote dag plaatsvindt’, zei Dana vermanend. Sara herpakte zich. ‘Ik weet zeker dat alles op rolletjes zal verlopen, Dana. Daar zorg ik wel voor.’ En ze gaf Dana een geruststellende glimlach. De toekomstige bruid miste het gebaar compleet en liep met grote stappen naar de deur. ‘Als je maar weet dat deze bruiloft een vermogen kost en dan wil ik wel waar voor mijn geld. Het is dat mijn oudoom Claudio altijd zo lovend over je sprak, anders had ik wel een gerenommeerd bureau ingeschakeld.’
De deur viel met een knal dicht. Sara zuchtte diep. Een diepe frons zorgde ervoor dat haar zo open en vriendelijke gezicht een zorgelijke blik kreeg. Ze wilde heel graag dat dit huwelijk een groot succes zou worden, want ze wist zeker dat dat nieuwe klanten kon opleveren, maar als ze allemaal zo waren als Dana dan zou dat nog een hele kluif worden. Toch wilde ze niet al te veel klagen. Ze was dolblij met Dana en haar partner Alain als klant. En ze was inderdaad heel dankbaar dat Claudio haar bij Dana had aanbevolen.

Een nieuwe toekomst in Italië

Ze dacht terug aan de dag dat ze hem voor het eerst ontmoette. Het was een dag dat ze zich wanhopig had gevoeld en met dik, betraande ogen in het vliegtuig naar Italië was gestapt. Ze liet alle pijn en hartzeer achter in het land dat haar eigenlijk alleen maar verdriet had bezorgd. Er was niets meer om voor te blijven. Italië zou haar een nieuwe toekomst geven.

Ze had goede herinneringen aan het land. Toen haar moeder nog leefde, gingen ze elk jaar met zijn tweetjes kamperen aan een van de vele meren die het land rijk is. Het waren altijd ontspannen vakanties, waarbij ze eindelijk de volle aandacht van haar moeder kreeg. Als alleenstaande ouder werkte haar moeder zich een slag in de rondte om de eindjes aan elkaar te knopen. Ze had twee banen en werkte zes dagen in de week. Hoe ze het voor elkaar kreeg was voor Sara nog altijd een vraag, maar het lukte haar moeder om elk jaar met de geleende camper van een vriendin een vakantie van drie weken in Italië te bekostigen.

Ontmoeting in het vliegtuig

Met een verdoofd gevoel ging Sara in het vliegtuig zitten naast een wat oudere man. Hij toverde een warme glimlach op zijn gebruinde gezicht. Ze kon zich goed voorstellen dat hij in zijn jongere jaren heel wat harten op hol had laten slagen. Met dikke, nu grijze lokken was het niet moeilijk in te denken dat hij een zeer aantrekkelijke jongeman was geweest. ‘Als ik wat ouder was geweest dan was ik vast en zeker voor die mooie lach gevallen’, dacht Sara. Maar de liefde was nu wel het laatste waar ze aan wilde denken. Ze zou zich vanaf nu op de toekomst richten en daar was nu even geen plaats voor een man. Met een vastberaden blik pakte ze haar boek uit haar tas en begon te lezen.

‘Volgens mij ben je al drie keer dezelfde regel aan het lezen en weet je nog niet wat er staat’, sprak de man haar aan met een zwaar Italiaans accent. Sara lacht een beetje onzeker en keek hem met haar groene, amandelvormige ogen verlegen aan. ‘Jij zit heel ergens anders met je gedachten en zo te zien maakt het je verdrietig.’

Sara was overdonderd door het scherpe inzicht van de man. ‘U bent wel heel direct.’
‘Zeg maar ‘je’ en zeg maar Claudio.’ Hij stak haar een hand toe. Sara schudde vriendelijk zijn hand. ‘Sara, aangenaam.’
‘Leer mij wat over vrouwen kennen. Ik heb er genoeg ervaring mee.’
Sara keek hem verbaasd aan. Ze schoot in de lach. Typisch een Italiaanse macho, maar van deze man kon ze het op een onverklaarbare manier wel hebben.  Door de brutale twinkeling in zijn ogen zag ze dat hij een beetje de draak stook met de Italiaanse machocultuur. ‘Kijk nou, ik ben blij dat ik een lach op dat mooie gezicht van je heb kunnen toveren.’

Sara leunde wat meer ontspannen achterover. ‘Ik ben blij dat je dat is gelukt. Ik kan me niet herinneren wanneer iemand me zo spontaan aan het lachen kreeg.’
‘Weet je dat echt niet meer?’ vroeg  Claudio. En alweer sloeg hij de spijker op zijn kop. Natuurlijk kon ze zich dat nog herinneren. Het was het moment dat ze Mark voor het eerst ontmoette. De man die haar hart had gebroken…

– Word vervolgd –