Pfff, wat een druilerig en winderig weer. Lekker binnen blijven en genieten van een nieuwe aflevering van het huis-tuin-en-keuken-romannetje ‘In vuur en vlam in Italië’. Waarom besloot Sara al haar schepen achter zich te verbranden en een nieuw leven op te bouwen in Italië?
Zes jaar geleden was Sara halsoverkop verliefd geworden op Mark. Hij was alles wat ze in een man zocht: aantrekkelijk, geïnteresseerd, sportief en ze kon verschrikkelijk met hem lachen. Ook hij was weg van Sara. Hij deed veel moeite voor haar. Hij wist haar vooral na een vermoeiende dag op het werk weer op te vrolijken en energie te geven door leuke dingen samen te ondernemen. In het weekend zagen ze elkaar weinig, want hij deed mee aan allerlei sportieve competities, zoals tennis en voetbal en moest vaak op trainingskamp. Sara had dat nooit erg gevonden. Zelf was ze nooit sportief aangelegd en vond het dan ook niet raar dat Mark haar nooit vroeg om in het weekend een keer naar een wedstrijd te kijken. Ze dacht dat hij rekening hield met haar desinteresse voor sport. Maar na een paar jaar kwam ze erachter waarom hij haar nooit had meegevraagd.
Lees hier de vorige aflevering: ‘Oog in oog met Stefano‘
Teleurstelling
Ze kwamen op dat punt in een relatie dat Sara graag een stapje verder wilde zetten. Omdat Mark het haar niet vroeg, maar ze wel het gevoel had dat hij het zag zitten, stelde ze tijdens een romantisch etentje aan het strand voor om te gaan samenwonen. Tot haar verbazing dacht Mark er niet zo over zoals zij. Hij was afhoudend. Het ging toch goed en ze zagen elkaar toch vaak genoeg?
Achteraf hadden de alarmbellen toen al bij Sara af moeten gaan. Het was voor het eerst dat ze zwaar teleurgesteld was in Mark. Ze begreep niet dat ze het zo verkeerd had gezien. Ze was ervan overtuigd dat hij er precies hetzelfde over dacht als zij.
De volgende dag werd er een enorm bos rode rozen op haar werk bezorgd. Op het kaartje stond de tekst ‘Sorry, zullen we vanavond erover praten?’ Met knikkende knieën liep Sara naar het restaurant waar ze die avond hadden afgesproken. Mark zat al aan het tafeltje dat hij had gereserveerd. Toen hij haar zag aankomen, stond hij op en keek haar vol liefde aan. Voor ze het wist ging hij op de knieën en deed hij haar een huwelijksaanzoek. Overmand door emoties hoorde Sara zijn verhaal aan. Dat ze hem had overvallen met haar vraag om samen te wonen. Dat hij er afgelopen nacht niet van had kunnen slapen en niet van zichzelf begreep dat hij haar aanbod had afgeslagen. Hij wilde meer, want ze was de liefde van zijn leven, dus daarom wilde hij een stapje verder gaan door haar te vragen of ze met hem wilde trouwen.
Beduusd door zijn woorden, verscheen er bij haar een lach op haar betraande gezicht en beantwoordde ze zijn vraag met een volmondig ‘ja’.
Voorbereiding huwelijk
Ze zouden het huwelijk vrij snel laten voltrekken en Sara was de paar maanden die er vooraf gingen druk bezig met de voorbereidingen. Ze wist precies wat ze wilde en Mark vond het prima dat zij de beslissingen nam en gaf haar het gevoel dat hij volledig op haar vertrouwde. Sara vond het wel raar dat hij soms met moeite met haar meeging of haar soms zelfs alleen liet gaan als er volgens Sara beslissingen moesten worden genomen die je eigenlijk als toekomstig stel met z’n tweeën moest nemen. Maar Mark zei dat hij met een enorm project bezig was op zijn werk die veel meer van hem vergde dan hij had gedacht. Nogmaals gaf hij haar het vertrouwen dat zij heus wel de goede beslissingen kon maken. ‘Het allerbelangrijkste, Saartje, is dat ik daar naast je sta en mijn jawoord geef. Of ik nou een clownspak aan heb of dat het in een oude schuur op een boerderij plaatsvindt. Ik vind het allemaal prima als jij maar de mooiste dag van je leven hebt.’
Sara ging gerustgesteld verder. Ze zocht samen met haar haar beste vriendin een prachtige trouwjurk uit. Bezocht de meest romantische trouwlocaties, koos de trouwringen uit, regelde een fotograaf en boekte een band voor het feest.
Het verbaasde Sara dat ze het zo leuk vond om alles te regelen, juist in haar eentje. ‘Wat zou het leuk zijn om van dit je werk te maken’, dacht ze. ‘Misschien ooit als ik iets anders wil doen’, mijmerde ze.
Sara en Mark hadden afgesproken dat ze in de nacht voor het huwelijk bij een vriendin zou overnachten. Sara’s moeder was een paar jaar geleden overleden en haar vader had ze helaas nooit gekend. Haar beste vriendin Eline had aangeboden dat ze de dag voor de bruiloft bij haar kon overnachten en dat Mark haar dan op de heugelijke dag met de bruidsauto kon ophalen. Sara was haar vriendin dankbaar. Ze kenden elkaar al vanaf de kleuterschool en ze waren twee handen op een buik. Ze was blij dat Eline de situatie zo goed had aangevoeld.
Waar is Mark?
De grote dag naderde en bij Sara begonnen de zenuwen een beetje parten te spelen. Had ze echt overal aan gedacht, was ze niets vergeten? Paste ze haar jurk nog en had Mark nou al zijn pak opgehaald? Ze verlangde er naar om hem te bellen en even zijn stem te horen, zodat ze zich een beetje gerustgesteld voelde. ’s Ochtends had ze hem ook al geprobeerd te bereiken, maar net als vanochtend kreeg ze ook nu zijn voicemail. Ze sprak snel een boodschap in en vroeg of hij haar kon terugbellen. Die avond had ze nog steeds niets van hem gehoord en maakte ze zich een beetje ongerust. Waarom belde hij haar nou niet terug?
Eline probeerde haar gerust te stellen door te zeggen dat hij het nu ook wel druk zou hebben met de laatste voorbereidingen. ‘Kom nou even hier zitten. We drinken nog even een kop thee en gaan dan vroeg onder wol. Je wilt natuurlijk niet met dikke wallen straks je jawoord aan je grote liefde geven.’
Die avond kon Sara maar niet in slaap vallen. Ze woelde en draaide onrustig in haar bed. Een blik op de klok vertelde haar dat het te laat was om Mark te bellen. Ze besloot om hem een bericht te sturen en viel toen in een onrustige slaap.
Het huwelijk
De volgende ochtend was ze al wakker voordat de wekker afging. Ze moest even nadenken waar ze was en voelde een blij gevoel door haar heengaan. Vandaag zou ze de vrouw van Mark worden. Terwijl ze naar de badkamer liep, keek ze nog even op haar telefoon of ze nog een bericht had ontvangen. Ze voelde zich teleurgesteld toen Mark nog steeds niets van zich had laten horen. Diep van binnen voelde ze zich een beetje raar. Waren dat nu de zenuwen of was het een naar voorgevoel? Haar gedachten werden verstoord door Eline, die enthousiast de kamer binnen kwam stormen. ‘Het is je trouwdag! Kom aan de slag!’ Sara zette haar verstand op nul en sprak zichzelf vermanend toe dat het allemaal goed zou komen.
Maar het kwam niet goed. Op de afgesproken tijd dat Mark haar zou ophalen en de meest intieme vriendinnen zich bij het huis van Eline hadden verzameld, was er nog geen spoor van de aanstaande bruidegom. Sara had al tientallen keren hem proberen te bereiken, maar hij nam niet op. Sara stond het huilen nader dan het lachen. ‘Wat was er nou aan de hand? Waarom nam hij nou verdomme zijn telefoon niet op?’ Ook Eline had een bezorgde blik in haar ogen. Er zou toch niets gebeurd zijn?
Twee uur later zat Sara in zak en as. De tranen stroomden langs haar wangen. Hoe kon hij dit haar nu aandoen? Waar was hij? Haar vriendinnen waren inmiddels vertrokken. De vriend van Eline was inmiddels naar het stadhuis gegaan om de gasten daar en de trouwambtenaar te vertellen dat het feest niet leek door te gaan. Eline wist zich geen raad met de verdrietige Sara. Hoe kon die ellendeling dit nu doen? Ze hielp Sara uit haar jurk. ‘Ik wil naar mijn huis, Eline. Misschien heeft hij daar wel een boodschap achtergelaten.’
Een brief
Het appartement voelde vreemd verlaten aan. Daar op tafel zag Sara ze liggen… de trouwringen en een envelop. Een beklemmend gevoel overmeesterde Sara. ‘Ik kan het niet Eline. Ik kan die brief niet lezen…’
Eline opende met trillende handen de envelop. Haar ogen gingen snel over de geschreven woorden. Haar blik liet weinig te raden over. ‘Lees nou voor’, zei Sara met zachte en onzekere stem.
Lieve Sara,
Om eerlijk te zijn weet ik niet zo goed waar ik moet beginnen, want wat ik je nu ga vertellen is het laatste wat je verdient, mijn lieve Sara. Maar ik kan het niet mooier maken dan het is…
Natuurlijk had ik met je willen trouwen. Jou de mooiste dag van je leven willen bezorgen. Samen een gezin stichten en samen hoogte- en dieptepunten meemaken. Maar dat kan niet. Niet omdat ik het niet wil, maar omdat ik het echt niet kan. Ik wou dat ik je nu in mijn armen kon nemen om je te troosten vanwege wat ik nu ga zeggen. Maar ik denk dat je me nooit meer wilt zien als je dit hebt gelezen.
Lieve Sara, ik ben getrouwd. Al 7 jaar. Ik ben vader van twee jongens van 3 en 6 jaar. Het klinkt cliché, maar van aandacht en liefde is weinig sprake in mijn huwelijk. Jij bent degene die mijn leven weer mooi maakte. Ik wilde je vertellen hoe het nu zat, maar dat moment kwam maar niet, want ik wilde je geen pijn doen. En nu is het te laat. Het spijt me dat ik je het nu pas kon vertellen en dat ik het je niet recht in je ogen durfde te zeggen. Maar ik vind het verschrikkelijk om te zien als je pijn hebt, want dit verdien je niet.
Je bent een prachtvrouw die zo zelfstandig is, die een eigen leven heeft. Van wie ik zeker weet dat het allemaal goed komt nu je de ware reden van mijn afwezigheid weet. Mijn vrouw is afhankelijk van mij, evenals mijn kinderen. Ik kan hen niet verlaten…niet nu…niet voor jou…
Ik hoop dat je me ooit kunt vergeven, lieve Sara. Het ga je goed.
Mark
Vanaf dat moment wist Sara niet meer wat er haar gebeurde. Maandenlang sloot ze zich op in haar huis, totdat Eline tot haar door begon te dringen dat ze weer verder moest. Ze moest verder, maar hoe? Sara zag nog maar een uitweg: het roer omgooien, weg van hier, van dit huis, waar alles haar aan Mark herinnerde, weg uit de stad waar ze zo vaak met hem had rondgeslenterd, weg van alle meelijwekkende gezichten als ze Sara zagen. Hier had ze geen toekomst meer.
– Word vervolgd –
