Donderdag 3 november kreeg ik te horen waar ik zo bang voor was: Marjolein is overleden. Marjolein Hurkmans was mijn oud-collega die in 2015 op het idee kwam om deze geweldige club op te richten op Facebook.
Als je iemand een echte ‘ontaarde’ moeder kon noemen dan was het Marjolein wel. Met haar woorden “Sla jij ook wel eens de plank flink mis. Of juist niet, omdat je het wel goed voor je kinderen vindt als ze door schade en schande wijs worden; hoi;-)” wist ze een gevoelige snaar te raken bij duizenden moeders. Want hóe herkenbaar is dit!
Grote voorbeeld
Marjolein was mijn collega bij VROUW. Ze was mijn grote voorbeeld als journaliste. Ze ging overal op af, stelde iedereen op z’n gemak en die pen…die gouden pen waar ze met het grootste gemak de mooiste artikelen schreef… Zó benijdenswaardig. Ik voelde me zeer vereerd toen ze mij complimenten gaf over mijn blogs die ik schreef tijdens mijn perstrip naar de Olympische Spelen in Sotsji, en ik voelde me nóg meer vereerd toen ze me vroeg of ik haar opvolger wilde worden bij de Club van ontaarde moeders. Zo zei ze dat ze toch “geen verstand had van dat social media, daar was ik veel beter in” en blijkbaar zag ze in mij ook een ontaarde moeder…
Talenten
Zij gebruikte haar talent liever voor het schrijven van prachtige artikelen en mooie boeken, zoals onder andere het boek – hoe kan het ook anders – Het huishouden van een ‘ontaarde’ moeder dat ze samen met haar drie kinderen schreef.
Bovendien had ze een geweldig talent voor koken. In mijn tijd bij VROUW hadden we regelmatig etentjes met een vast groepje collega’s waarbij we onder het genot van een viergangen diner, dat ze moeiteloos in een wip in elkaar had geflanst, praatten over typische vrouwenproblemen en de laatste roddels over collega’s uitwisselden.
Gemis
Dat mis ik zo. Een hoewel Marjolein de Club de laatste jaren helemaal aan me had toevertrouwd, zal ik de onzichtbare maar welkome steun en adviezen (“Niet te vaak over drank, Chantal”) ontzettend missen. En wat blijft het jammer dat we ons voornemen om een boek te schrijven over een ontaarde moeder die er een minnaar op nahoudt, niet kunnen uitvoeren. Ach, wie weet, ooit…
Till we’ll meet again, Marjolein!
Liefs van die andere ‘ontaarde’ moeder, Chantal
Esmee
Wat een gemis Chantal! Sterkte.